Deze week is het 2 jaar geleden dat ik mijn enkels brak. Helaas kan ik niet terug verwijzen naar een bericht op mijn vorige weblog - hij werkt een beetje, maar niet goed genoeg. Mensen die mij al langer volgen hebben gelezen hoe lang ik er, met allerlei gipsen en operaties, ziekenhuis en revalidatiecentrum, meer dan een jaar over deed om weer een beetje op mijn benen te kunnen staan. In januari dit jaar was ik weer thuis, ik kon staan en door mijn huis lopen, maar verder kwam ik niet.
 |
| Ik ben dan wel een draak, maar dit monster is wel erg groot en sterk |
Nu ben ik nog 10 maanden verder. Ik heb veel, heel veel geoefend - na meer dan een jaar "rust" hadden de spieren in mijn linker been er niet meer zo'n zin in. Gisteren heb ik mijn record gebroken. Het was lekker weer. Een wandeling door het Witte Veen over hobbelige paden, anderhalf uur, bijna 6 kilometer. Er is nog één barrière te nemen: ik wil weer kunnen wandelen zonder me bij elke stap bewust te zijn van een been dat gebroken is geweest.
Natuurlijk mocht er iemand mee voor wat mooie foto's. Na wat heibel tussen knuffels op de rand van de bank is deze Joris het geworden. Hij is nieuw en was nog nooit mee geweest.
 |
| Joris, 45 cm 2 bollen Alize Diva microvezel garen dubbel gebreid, gekocht bij een webwinkel in Polen naalden 4 |
Een jaar gedwongen rust heeft niet alleen maar ellende gebracht. Ik heb in die tijd veel gedaan wat ik anders nooit zou doe, mijn schilderijen zijn het meest tastbare voorbeeld. Ik heb me ondanks alles prima vermaakt, het geeft me het vertrouwen dat ik ook met tegenspoed best kan leven.
De knuffelmania heeft een enorme vlucht gemaakt: van wat gratis patronen op mijn weblog 2 jaar geleden tot een heus bedrijf met een voor mij onvoorstelbare omzet, knuffels uit Bulgarije en contacten met garenbedrijven en een uitgeverij.
Er is maar één probleem: ik was houtbewerker, harpenbouwer, nu ben ik wolbewerker, knuffelbouwer en mijn dagen zijn hiermee best vol. Het hout trekt weer, maar een dag heeft maar 24 uur.......
