Jaren lang zit je elke dinsdag trouw samen met ons te breien en te haken. Gezellig en gewoon, maar we beseffen niet hoe bijzonder. Vier weken geleden was je er nog, vol energie, vol plannen, niets aan de hand.
Toen kwamen de berichten:
Ik voel me lekker, ik sla een weekje over ...
Ik kom weer niet, ik ben helemaal niet in orde, allemaal onderzoeken ...
En toen van je man: allemaal uitzaaiingen, zo moe, zo zwak, een kwestie van weken.
We zijn er stil van, weten niet wat we moeten doen, bloemetjes breien en haken, dat kunnen we.
Gisteren waren we met veel, allemaal met een bloemetje, zelfs zij die lang niet waren geweest kwamen, om ook hun bloemetje te brengen. Het kost moeite om voor al die bloemetjes een plaatsje te vinden in het boeket.
We horen: Je bent thuis en blijft thuis, niemand weet hoe lang nog.
Een schaaltje overvol met bloemetjes, maar toch heb ik het gevoel dat ik met lege handen sta.
Greetje, je bent er nog, ik kan het nog steeds niet geloven, ik mis je nu al, er zal altijd een lege plek zijn aan onze tafel in Prismare.
Terwijl ik dit schrijf is Joske bezig aan haar 4e beklimming van de alpe 'd Huez. Het zal Greetje niet meer helpen, maar misschien .....
