De Japies

Soms krijg ik een bijzonder verhaal over mijn knuffels, zoals in het voorjaar bij voorbeeld dit verhaal.

Vorige week schreef Ineke mijn een mail over de verblijfplaats van haar Japies. Deze mail deel ik - uiteraard met toestemming van Ineke - graag met de lezers van mijn weblog.

Ik ken je niet persoonlijk, alleen van je blog en de ontzettend leuke patronen die je ontwerpt. Toch wil ik je even laten weten hoe het met de door mij gemaakte Japies gaat.

Mijn moeder woont sinds 2 jaar in een verpleeghuis op de gesloten afdeling, ze heeft alzheimer. Ik bezoek haar de laatste jaren twee hele dagen per week en heb hierdoor ook veel contact met de andere bewoonsters en de verpleging van haar groep. Dit doe ik met erg veel plezier, ondanks dat het een hele nare ziekte is.

Ongeveer een maand geleden had ik mijn drie Japies (2 grote en 1 kleine) een keer meegenomen om te laten zien en bij iedere bewoonster verscheen een lach op het gezicht. Daarom heb ik besloten dat mijn Japies bij hen mogen blijven wonen. Ze zitten in de huiskamer, waar de 10 bewoonsters veel verblijven. En het is geweldig om te zien ! De Japies krijgen veel aandacht, regelmatig zit er een grote Japie bij iemand op schoot, ze worden aangehaald en er wordt met ze gepraat. Ook de verpleging vindt het heel leuk om te zien en ze zijn blij met de Japies.

Ik dacht dat je het misschien leuk vond om te weten dat Japies het in verpleeghuizen ook erg goed naar hun zin kunnen hebben. 

Tja, met zo'n verhaal is mijn Kerst weer goed, hier gaat het toch om in het leven.
Ineke, ik bewonder je om je goede zorg voor je moeder en ik wens jou, je moeder en de andere bewoners van het verpleeghuis een goede Kerst

Dit zijn niet de Japies uit het verpleegtehuis, toch maar een plaatje, gewoon omdat ik geen logjes zonder foto maak. Je ziet hier de volledige cast voor het eerste prentenboek.